Meester Paardenbloem

We kunnen veel van de natuur leren. De natuur laat zo duidelijk zien dat alles aan verandering onderhevig is. Zaadjes ontkiemen in de lente, blaadjes komen aan de bomen, bloemen ontluiken. In de zomer staat alles in volle bloei. Waarna in de herfst de bladeren verdorren en van de bomen vallen en de bloemen verwelken. Dan volgt in de winter een periode van stilte en voorbereiding op de nieuwe cyclus. Alles begint na de winter weer opnieuw.

De mens daarentegen is helemaal niet zo gek op verandering. We willen best groeien als we er maar niet onze oude gewoontes voor op hoeven te geven. Toch kan je ook op een andere manier omgaan met verandering en er op een andere manier naar proberen te kijken.

Neem bijvoorbeeld de paardenbloem. Volgens velen een hardnekkig onkruid, dat met wortel en al uitgeroeid moet worden, wil het niet steeds opnieuw je gazon verpesten. Voor plantenliefhebbers zijn het echter prachtige goudgele bloemen die je grasveld opvrolijken.

Wildplukkers gebruiken de geneeskrachtige blaadjes voor een zomersoepje, een lekkere stamppot of een frisse salade. Goed voor de spijsvertering en de nieren, bloedzuiverend en met een gunstig effect op reumatische kwalen en diabetes.

Maar de grote les van deze bloem zit verborgen in de transformatie tot witte pluizenbol. Als de wind de vederlichte vruchtpluisjes zachtjes meevoert, laat meester Paardenbloem ons zien dat om te groeien, je eerst dingen los moet laten. Zou het niet fijn zijn als wij net als de paardenbloem onze negatieve gedachten en gevoelens zouden kunnen loslaten en mee laten voeren met de wind? Zodat er ruimte ontstaat voor nieuwe gedachten, ervaringen en mogelijkheden voor verandering?